علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب(ع)، (۳۸- ۹۴ق) معروف به امام سجاد و زین العابدین، چهارمین امام شیعیان است. مدت امامت وی ۳۴ سال بوده است. در واقعه کربلا حاضر بود و به علت بیماری در جنگ شرکت نداشت و لشکریان یزید پس از شهادت امام حسین(ع) او را همراه اسیران کربلا به کوفه و شام بردند. خطبه امام سجاد(ع) در شام باعث آگاهی مردم از جایگاه اهل بیت شد. واقعه حره، نهضت توابین و قیام مختار در زمان امام سجاد روی داد.
مجموعه ادعیه و مناجات امام سجاد در کتاب صحیفه سجادیه گرد آمده است. رسالة الحقوق ، رساله‌ای کوچک درباره تکالیف بندگان در برابر خدا و خلق خدا، اثری دیگر منسوب به آن حضرت است.
بنابر روایات شیعه، امام سجاد(ع) به دستور ولید بن عبد الملک با سم به شهادت رسید. مدفن وی در قبرستان بقیع کنار قبر عمویش امام حسن مجتبی و دو امام دیگر است.
محتویات
- ۱ نسب، لقب، کنیه
- ۲ تولد و وفات
- ۳ همسران و فرزندان
- ۴ امامت
- ۵ واقعه کربلا و اسارت
- ۶ قیامهای مهم معاصر امام
- ۷ فضائل و مناقب
- ۸ آثار
- ۹ یاران و شاگردان
- ۱۰ سخنان بزرگان اهل سنت درباره وی
- ۱۱ پانویس
- ۱۲ منابع
نسب، لقب، کنیه
علی بن حسین بن علی بن ابی طالب، معروف به امام سجاد و امام زین العابدین، چهارمین امام شیعیان و فرزند امام حسین(ع) است.
از مسائل اختلافی نام و نسب دقیق مادر اوست که برایش نامهای متعددی ذکر شده است؛ از جمله: شهربانو، شهربانویه، شاه زنان،[۱] جهانشاه، خوله، سلافه، غزاله، سلامه، حرار، مریم، فاطمه. بسیاری از پژوهشگران نپذیرفته‌اند که مادر امام سجاد(ع) شهربانو دختر یزدگرد بوده است. از جمله سیدجعفر شهیدی می‌نویسد: از میان نامهای یادشده برای وی، شهربانو از همه مشهورتر است و نام پدر شهربانو را یزدگرد آخرین پادشاه ساسانی، نوشجان از مردم خراسان، و شیرویه پسر پرویز نوشته‌اند که مشهورتر از همه نام یزدگرد است. وی با بیان ادله و قرائنی، پذیرش مادری با این اوصاف را برای امام سجاد(ع) قابل قبول نمی‌داند[۲] و می‌گوید: اگر از این افسانه بگذریم و به بررسی کتابهای نسبتاً معتبر بپردازیم به مطلبی روشنتر می‌رسیم: ابن سعد می‌نویسد پس از شهادت حسین(ع) زُیید، مادر علی بن الحسین را به زنی گرفت و از او عبدالله بن زیید متولد شد و عبدالله برادر مادری علی بن الحسین است،[۳] و صدوق می‌نویسد: مادر علی بن الحسین(ع) هنگام وضع حمل او درگذشت و کنیزی از کنیزان پدرش تربیت او را به عهده گرفت. وی آن کنیز را مادر خود می‌دانست و چون دانست آن زن کنیز است و مادر او نیست او را شوهر داد.[۴]
لقبها و کنیه ها
امام سجاد(ع):
«پسرک من! بر بلا شکیبا باش. و به حقوق دیگران تجاوز مکن. و کسی را یاری
مکن که زیان آن برای تو بیش از سود آن برای اوست.»
شهیدی، زندگانی علی بن الحسین(ع)، ص ۱۶۰.
کنیه هایش ابوالحسن، ابوالحسین، ابومحمّد و ابوعبداللّه است.[۵]
القابش زین العابدین، سیدالساجدین، سجاد، هاشمی، علوی، مدنی، قرشی، علی اکبر است.[۶] «ذوالثَّفنات» لقب دیگری است که به آن حضرت داده‌اند. چرا که ایشان بر اثر عبادت و نماز بسیار، جایگاه‌های سجده‌اش همانند زانوی شتر پینه بسته بود.[۷]
امام سجاد(ع) در زمان خویش به نامهای «علی الخیر»، «علی الاصغر» و«علی العابد» شهرت داشت.[۸]
تولد و وفات
بنا بر قول مشهور امام سجاد(ع) در سال ۳۸ق. متولد شده است که در این صورت بخشی از حیات امام علی(ع) و نیز دوران امامت امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) را درک کرده و ناظر تلاش معاویه برای تحت فشار گذاشتن شیعیان در عراق و دیگر نقاط بوده است. اما در برخی اخبار سن امام را کمتر از آنچه مشهور است، دانسته و تولد امام را در حدود سال ۴۸ گفته‌اند.[۹] گرچه این اخبار در منابع متعددی نقل گردیده، اما شواهدی وجود دارد که مانع از قبول آنهاست، مثلا اینکه مشهور مورخان و سیره نویسان تولد وی را در سال ۳۸ ذکر کرده‌اند که بر مبنای آن، سن امام در واقعه کربلا، ۲۳ سال دانسته شده است.
محمد بن عمر واقدی، از راویان اخبار تاریخی اهل سنت، بعد از نقل این کلام از امام صادق(ع)که فرمود «علی بن الحسین(ع)در ۵۸ سالگی رحلت کرد، می‌نویسد: این گفتار بر آن دلالت دارد که امام سجاد(ع) در حالی که ۲۳ یا ۲۴ سال داشته در کنار پدرش در کربلا بوده است.[۱۰]
و زهری نیز گفته است که علی بن الحسین در حالی که ۲۳ داشت، در کربلا کنار پدرش بود.[۱۱]
شهادت امام سجاد(ع) در سال ۹۴(یا ۹۵) با سمی بود که به دستور ولید بن عبد الملک به او خورانیده شد.[۱۲] او در قبرستان بقیع کنار قبر عمویش امام حسن مجتبی(ع) به خاک سپرده شد.[۱۳]
امام سجاد(ع):
«حق زن اینست که بدانی خدای -عزوجل- او را مایه آرامش و انس تو
کرده و این نعمتی است از خدا بر تو.»
شهیدی، زندگانی علی بن الحسین(ع)، ص ۱۷۹.
امام سجاد(ع):
«حق فرزند تو اینست که بدانی او از توست و در نیک و بد این جهان پیوسته
بتو. و تو بحکم ولایتی که بر او داری در آداب نیک آموختن و شناساندن خدا -عزوجل- و کمک کردن وی بر اطاعت خدا
مسئول او هستی- پس در کار او همچون کسی باش که می‌داند در نیکوئی وی را پاداش، و
در بدی او را کیفر می‌دهند.»
شهیدی، زندگانی علی بن الحسین(ع)، ص ۱۸۱.
همسران و فرزندان
در منابع تاریخی تعداد فرزندان امام سجاد(ع) ۱۵ نفر ذکر شده که ۱۱نفر آنها پسر و ۴ نفر دختر بوده‌اند.[۱۴]
نامهای فرزندان و همسران امام طبق نوشته شیخ مفید چنین است:[۱۵]
- امام محمد باقر(ع) که مادرش ام عبدالله دختر (امام حسن) بوده است.
- عبدالله
- حسن
- حسین اکبر، مادر این سه یک کنیز بوده است.
- زید
- عمر، مادر این دو یک کنیز بوده است.
- حسین اصغر
- عبدالرحمن
- سلیمان، مادر این سه یک کنیز بوده است.
- علی که کوچکترین فرزند امام سجاد(ع) بوده است.
- خدیجه که مادر این دو یک کنیز بوده است.
- محمد اصغر مادرش کنیز بوده است.
- فاطمه
- علّیه
- ام کلثوم، که مادر این سه یک کنیز بوده است.
امامت
با شهادت امام حسین(ع) در عاشورای سال ۶۱ه.ق.، امامت امام سجاد(ع) آغاز می‌شود و تا زمان شهادتش یعنی سال ۹۴ یا ۹۵ه.ق. ادامه می‌یابد.
دلایل امامت
بنابر روایاتی صریح در منابع شیعی، امام سجاد(ع) جانشین و وصی حسین بن علی(ع) است.[۱۶] در احادیث نقل شده از پیامبر(ص) در باره اسامی امامان شیعه ، نام آن حضرت در میان امامان آمده است.[۱۷] متکلمان شیعه مانند شیخ مفید، برتری علمی و عملی وی بر دیگران پس از پدرش را نخستین دلیل بر امامت وی دانسته‌اند.[۱۸]
امام سجاد(ع):
«حق کسی که به تو بدی کند اینست که بر او ببخشی. و اگر دانستی که بخشیدن او
بد است، داد خود را از او بگیری. خدای -تبارک و تعالی- گوید بر کسی که بدو ستم رسیده باشد و دادخواهی کند گناهی
نیست.»
شهیدی، زندگانی علی بن الحسین(ع)، ص ۱۸۷.
همچنین بر طبق نصوص شیعه، وسائلی چون شمشیر و یا زره رسول الله(ص) می‌بایست نزد ائمه باشد که وجود اینها نزد امام سجاد(ع)،[۱۹] حتی در منابع اهل سنت به صراحت ذکر شده است.[۲۰]
حاکمان معاصر
- یزید بن معاویه (۶۱- ۶۴ق.)
- عبد الله بن زبیر (۶۱- ۷۳) که به صورت مستقل حاکم مکه بود.
- معاویة بن یزید (چند ماه از سال ۶۴).
- مروان بن حکم (نه ماه از سال ۶۵).
- عبد الملک بن مروان (۶۵- ۸۶).
- ولید بن عبد الملک (۸۶- ۹۶).[۲۱]
واقعه کربلا و اسارت
نوشتارهای اصلی: واقعه کربلا و عاشورا
امام سجاد(ع) در واقعه کربلا و در روزی که امام حسین(ع) و یارانش به شهادت رسیدند، به شدت بیمار بود به گونه‌ای که در مواردی که می‌خواستند او را به قتل برسانند، عده‌ای گفتند: او را همین بیماری که دارد کفایت می‌کند.[۲۲]
کوفه
پس از فاجعه کربلا، اهل بیت امام حسین(ع) را به اسیری گرفتند و روانه کوفه و شام کردند. هنگام بردن اسیران از کربلا به کوفه، بر گردن امام سجاد(ع) غل و جامعه [جامعه، طوق مانندی است که دستها و گردن را با آن به هم می‌بندند] نهادند و چون بیمار بود، و نمی‌توانست خود را بر پشت شتر نگاهدارد هر دو پای او را بر شکم شتر بستند.[۲۳]
بنابر برخی گزارشها، امام سجاد(ع) در کوفه خطبه‌ای ایراد کرده است؛ ولی توجه به شرائط کوفه و سختگیری و بی‌رحمی مأموران حکومت و بیم کوفیان از آنان، پذیرفتن چنین گزارشی را دشوار می‌سازد. سخنان امام سجاد(ع) در خطبه کوفه، به خطبه او در مسجد دمشق بسیار شبیه است. از این رو احتمال می‌رود که با گذشت زمان راویان حادثه‌ها را با هم آمیخته باشند.[۲۴]
در هر حال، ابن زیاد، امام سجاد(ع) و سایر اسیران کربلا را در زندان نگاه داشت و نامهای به شام نوشت و از یزید دستوری خواست که با آنان چه کند. یزید پاسخ داد، اسیران و سرهای شهیدان کربلا را به شام بفرستد. ابن زیاد، امام سجاد(ع) را غل بر گردن نهاد و با اسیران همراه مُحَفّر بن ثَعلبه روانه دمشق کرد.[۲۵]
شام
نوشتارهای اصلی: خطبه امام سجاد (ع) در شام و خطبه امام سجاد (ع) در شام (متن)
امام سجاد(ع) در مسجد شام سخنانی فرمود و خود و پدر و جد خویش را به مردم شناساند و به شامیان گفت که آنچه یزید و کارگزاران او بر زبانها افکنده‌اند درست نیست. پدر او خارجی نیست و نمی‌خواسته است جمعیت مسلمانان را بر هم بزند، و در بلاد اسلام فتنه برانگیزد. او برای حق و به دعوت مسلمانان بپاخاست تا دین را از بدعتهایی که در آن پدید شده بزداید و به سادگی و نزاهت عصر جد خود برساند.[۲۶]
بازگشت به مدینه
به نوشته شیخ مفید سرانجام خاندان امام حسین (ع) روز اربعین از شام به سوی مدینه حرکت کرد.[۲۷] امام سجاد (ع) که تا ۳۴ سال پس از واقعه کربلا زنده ماند، همواره تلاش می‌کرد یاد و خاطره شهدای کربلا را زنده نگه دارد. امام هر گاه آب می‌نوشید به یاد پدر بود و بر مصایب امام حسین(ع) گریه می‌کرد و اشک می‌ریخت.
در روایتی از امام صادق(ع) آمده است، «امام زین العابدین(ع) چهل سال بر پدر بزرگوارش گریه کرد، در حالی که روزها روزه بود و شب‌ها به نماز می‌ایستاد، هنگام افطار که غلام حضرت برای ایشان آب و غذا می‌برد، و عرض می‌کرد بفرمایید، حضرت می‌فرمود: فرزند رسول خدا گرسنه کشته شد! فرزند رسول خدا تشنه کشته شد! و پیوسته این سخن را تکرار می‌کرد و گریه می‌کرد به گونه‌ای که اشک‌های آن حضرت با آب و غذایش مخلوط می‌شد. پیوسته این گونه بود تا رحلت کرد.»[۲۸]
قیامهای مهم معاصر امام
در دوران امام سجاد(ع) و پس از جریان کربلا جنبشهای مختلفی صورت گرفت که مهمترین آنها عبارتند از:
واقعه حره
نوشتار اصلی: واقعه حره
مدتی بعد از واقعه کربلا، مردم مدینه علیه امویان قیام کردند(سال ۶۳ق) که این قیام حوادثی در پی داشت و به واقعه حَرّه شهرت یافت. مردم شهر با عبدالله بن حنظله -که پدرش حنظله به غسیل الملائکه معروف بود- بیعت کردند و بنی امیه را که شمار آنان به ۱۰۰۰ تن می‌رسید، نخست در خانه مروان بن حکم به محاصره افکندند، سپس از شهر بیرون راندند.[۲۹] امام سجاد(ع) از آغاز شورش خود را کنارکشید و با مردم همداستان نگشت، چون پایان کار را می‌دانست.[۳۰]
در روزهای پرگیرودار واقعه حره، مروان (از دشمنان اهل بیت(ع)) نزد عبدالله بن عمر رفت و از او خواست تا خانواده وی را نزد خود نگاهدارد، ولی عبدالله نپذیرفت. مروان چون از حمایت او ناامید شد پناه به امام سجاد(ع) برد. امام با بزرگواری خاص خود خواهش او را قبول فرمود و کسان مروان را همراه با زن و فرزند خود به ینبع (چشمه ساری نزدیک مدینه از جانب راست کوه رضوی) فرستاد.[۳۱]
امام در این حادثه، ۴۰۰ خانواده را در کفالت خود گرفت و تا وقتی که لشکر مسلم بن عقبه (فرمانده لشکر یزید در واقعه حره) در مدینه بود هزینه آنان را می‌پرداخت.[۳۲]
قیام توابین
نوشتار اصلی: قیام توابین
نهضت توابین یکی دیگر از نهضتهای پس از واقعه کربلا بود که رهبری آن را سلیمان بن صرد خزاعی، به همراهی تنی چند از دیگر سرشناسان شیعه در کوفه بر عهده داشتند. توابین در مجموع بر آن بودند تا در صورت پیروزی، امامت جامعه را به اهل بیت(ع) بسپارند و طبعا از نسل فاطمه(ع)، کسی جز علی بن حسین(ع) برای این کار وجود نداشت. اما رابطه سیاسی خاصی بین امام سجاد(ع) و توابین وجود نداشته است.[۳۳]
قیام مختار
نوشتار اصلی: قیام مختار
قیام مختار نیز سومین جنبش مهم پس از واقعه کربلا است که درباره ارتباط امام سجاد(ع) با این جنبش نیز ابهاماتی وجود دارد. این ارتباط نه تنها از زاویه نگرش سیاسی، بلکه از جنبه اعتقادی (پیروی از محمد بن حنفیه)نیز مشکلاتی را در بردارد. گفته شده که مختار پس از آنکه موفق شد در کوفه شیعیانی را به سوی خود جذب کند، از امام سجاد(ع) استمداد جست، اما امام روی خوش نشان نداد.[۳۴]