نماز (واژه‌ای فارسی و معادل کلمه عربی «صَلاة») عملی عبادی است که انجام آن پنج بار در اوقات معینی از شبانه روز بر فرد مسلمان واجب است. در این عبادت فرد مسلمان رو به قبله که کعبه است می‌ایستد و ذکرهای ویژه‌ای را بر زبان رانده و اعمال ویژه‌ای مانند رکوع و سجده را به جا می‌آورد. نماز به دو شکل فردی (فُرادا) و جماعت برگزار می‌شود.
ادامه نماز...
ادامه حج...
تبرّی، یا برائت به معنای دوری جستن از دشمنان خدا و دشمنان اولیاء دین. اصطلاحی کلامی و از آموزه‌های اعتقادی و رفتاری دینی، به ویژه نزد شیعیان و برخی فرقه‌های اسلامی است . این اصطلاح ریشه در قرآن کریم داشته و در ۲۰ سوره مطرح شده است. مذاهب مختلف با تکیه بر حقانیت خویش در دینداری، خود را مصداق دوستان خدا دانسته و مخالفانشان را خارج از دین، اهل باطل و دشمن خدا به شمار آورده و تبرّی از آنان را واجب شمرده‌اند.
توبه، مفهومی است در قرآن کریم به معنای بازگشت بنده به سوی خداوند. این موضوع به لحاظات گوناگون در چند رشته علوم دینی بررسی شده است. در علم فقه، از حکم شرعی فقهی توبه و آداب شرعی آن سخن رفته و در علم کلام، به مباحث مرتبط با حسن و قبح عقلی و ارتباط آن با وجوب توبه و وجوب قبول آن از سوی خداوند پرداخته اند. عرفان و اخلاق اسلامی هنگام بررسی توبه، مباحثی از جمله انواع و اقسام به لحاظ اخلاقی و عرفانی و نقش آن در رشد عرفانی و اخلاقی سالکان را مطرح می‌سازد.
ادامه توبه...
تَقیه، اصطلاحی دینی است به معنای ابراز عقیده یا انجام دادن کاری بر خلاف نظر قلبی خود به دلایلی خاص. تقیه در لغت به معنای نگاه داشتن، پرهیز کردن و پنهان نمودن است. در منابع اسلامی، تقیه به معنای نگاهداری خود از صدمه دیگری است از راه ابراز موافقت با او در گفتار یا رفتارِ مخالف حق و به تعبیر شیخ مفید پنهان کردن حق و پوشاندن اعتقاد به آن در برابر مخالفان، به منظور اجتناب از ضرر دینی یا دنیایی است.
